همراه کردن دانش آموزان در تصمیمات کلاس :

همراه کردن دانش آموزان در تصمیمات  کلاس ، یکی از بهترین کارها برای جلوگیری از بی نظمی در کلاس است . 

از معمول ترین ، بی نظمی ها در کلاس ، انجام ندادن تکالیف توسط دانش آموزان و مشکلات ناشی از آن می باشد .

یکی از روشهایی که می توان به وسیله آن ، دانش آموزان را وادار به انجام تکالیف کرد ،

اینست که در تعیین تکالیف کلاس  آنها را دخالت دهیم .

به این صورت ما آنها را در تصمیمات کلاس شرکت داده و  از نظراتشان استفاده می کنیم .

طبق تئوری انتخاب ،  ما دوست داریم کارها و رفتارمان را خودمان کنترل و تعیین کنیم .

وقتی کسی سعی در وادار کردن ما برای انجام کاری دارد ، حتی اگر خودمان هم بدانیم که آن کار به نفعمان است ،

ما برای انجام آن دست به مقاومت خواهیم زد .

دانش آموزان کلاس ، خود بهتر از ما می دانند که به این تکالیف نیاز دارند .

وقتی با هم تصمیم می گیریم که چه تکالیفی باید انجام شود ، آنها خود را مسئول این انتخاب و تصمیم گیری می دانند و دیگر بهانه نمی آورند .

با این کار به آنها احساس تعلق به گروه و کلاس وحس ارزشمند بودن ، را هدیه می دهید .

و آنها تمام تلاششان را برای انجام بهینه آنچه خود در انتخاب و تعیینش سهم داشته اند ، خواهند کرد .

نگران اقتدار خودتان نباشید ، با گوش کردن به حرفها و نیازهای آنها شما چیزی از دست نمی دهید ،

با این کار شما به عنوان یک معلم مهربان و مقتدر به دنیای مطلوب آنها پای می گذارد و این بهترین چیزی است که می توان داشت .

آموزش به خودی خود کاری سخت و انرژی بر است . اگر بخواهیم آنرا با مقاومت و اکراه مخاطب پیش ببریم ، طاقت فرسا می شود .

برای نمونه در درس مناظر و مرایا در هنرستان برای مبحث سه نما ، سی و سه تمرین در نظر گرفته شده است ،

که واقعا زیاد و برای دانش آموزان انجام این حجم تمرین سخت است . .

حجم بالای درسها را ما معلمها هم قبول داریم ،

اما تمام تلاش ما موفقیت دانش آموزان در یادگیری مطالبی است که در تدوین و انتخاب آن نقش نداشته ایم ،

پس یک راه این است که از چیزهایی که خودمان هم به آن انتقاد داریم ، دفاع نکنیم .

اما لزوم اجرای قوانین و وظایف هر کس به عنوان معلم یا شاگرد را یاد آوری می کنیم .

مواردی هم هست که دانش آموزان ، آن را مفید و ضروری نمی دانند ، چون اطلاعات کافی ندارند ،

ما به عنوان معلم ، با دادن اطلاعات کاربردی و بیان هدفها و نتایجی که به دست خواهند آورد ، به آنها آگاهی می دهیم .

من برای مشارکت دادن دانش آموزان در تعیین تکالیف به آنها توضیح می دهم که:

طبق طرح درس و بودجه بندی که انجام داده ام ، برای سه نما سه هفته زمان داریم ،

که با توجه به تعداد تمرینهای این مبحث ، باید برای هر جلسه یازده تمرین حل شود ،

مگر آنکه ، همه تمرینها را رسم نکنیم ، ولی با توجه به نهایی بودن این درس برای گروه گرافیک ، من صلاح نمی دانم که تمرینی را حذف کنم .

معمولا ، بچه ها هم تایید می کنند که چیزی حذف نشود .

در نهایت به آنها پیشنهاد می کنم در کلاس تمرینات بیشتری حل کنند ، تا برای خانه تعداد تمرینات کمتری داشته باشند .

اما کافیست ، به جای اینکه چنین زمان و انرژی بگذارید ،

در جواب گله و شکایات دانش آموزان از زیاد بودن تمرینها ، بگوییم ، من خودم می دونم چیکار باید بکنم ، یا ، همین که گفتم………..

تا با موج کارشکنی ها و اعتراضها و دلزدگی های آنها رو به رو شوید ، من که اصلا توصیه به امتحان آن نمی کنم !

برای بالا بردن کیفیت و کمیت تمرینها و دلایل دیگری که عنوان شد ، آنها را گروه بندی می کنم .

و حتما در گروه بندی هم ، از نظرات خودشان استفاده می کنم و برای البته برای تعیین افراد گروه راهنمایی اشان می کنم .

همراه کردن دانش آموزان در تصمیمات کلاس : کلاس 301 الف :

آن روز ، درس مناظر و مرایا ، با سوم گرافیک داشتم . گروه 301 الف .

موضوع درس ، رسم پلان یک نقطه ای بود . گفتم تمرین صفحه 39 سمت راست .

سارا ، که در ردیف اول نشسته بود یک نگاهی به بچه های دور و برش کرد و گفت : چرا تمرین سخت تری را حل نمی کنید ؟

و باز ،  نگاهی به بچه ها کرد . مشخص بود که این حرف ، فقط حرف او نبود . ولی فقط او بود که جسارت و به قولی جرات بیان نظرش را داشت .

و ادامه داد ، شما همیشه تمرین راحت را خودتان می کشید و تمرین های سخت را می گویید ما بکشیم . اولین حسی که به من دست داد ، این بود که یک نفر داشت روش کار مرا ، مورد انتقاد و عیب جویی قرار می داد . شاید بشود اینطور نتیجه گیری کرد ، که  ، کسی که کار مرا زیر سوال می برد ، می خواهد مرا و توانایی و دانشم را زیر سوال ببرد .

تصمیم نداشتم ، سریع جواب بدهم و از خودم دفاع کنم .

ولی باید پاسخی به ابهامی که برایش ایجاد شده بود می دادم ، به خصوص که از نوعی که بیان کرد ،

معلوم بود این ابهام ، تنها برای او ایجاد نشده بود و به نوعی او سخن گوی کلاس بود .

برای اینکه بتوانم با آرامش و حوصله  پاسخ بدهم ، نشستم روی صندلی که نزدیک تخته بود .

پرسیدم ، کدام تمرین را خودم حل کنم به نظرت بهتر است ؟

کتاب را ورق زد و جلوتر ، یکی از تمرین هایی که  به نظر سخت تر بود را ، عنوان کرد .

گفتم ، معمولا برای درس دادن و تفهیم مطالب ، بهتر است با یک تمرین ساده تر شروع کنیم ، مگر نه برای من فرقی نمی کند .

شکلی که من ابتدا گفتم ، شش نقطه مجهول داشت ولی نقاط مجهول  این شکل ده عدد بود .تمرین کمی طولانی تر می شد ولی روش کار فرقی نمی کرد.

مکث کردم . بچه ها که تا این لحظه ساکت بودند ، گفتند : نه خانم  ،همان تمرینی که خودتان گفتید ، بهتر است

و با نگاهی که به سارا کردند ، گویی وکالتشان را از او پس گرفتند .

قائله به خوبی و خوشی پایان یافت و بچه ها با حس اعتماد بیشتری نسبت به دبیر خود ، کار را شروع کردند .

آنها حرفشان را زده بودند ، نظرشان شنیده شده بود . در مورد درس و روش تدریس توضیح داده شده بود و به آنها گفته نشده بود که ،

شما نمی دانید و من فقط می دانم . و اینها همه حس خوبی  به همراه داشت .

به همین سادگی ، تنها چیزی که ما در تعامل با هم به آن نیاز داریم ،کمی وقت و کمی  حوصله است .

شما هم امتحان کنید .

 آخرین باری که کسی از کار یا روش شما ایراد گرفت ،کی بود .

ممکن است این ایراد گرفتن ، خیلی واضح نباشد ، مثلا کسی به شما می گوید ، بهتر نیست این  کار  را این طوری انجام بدی یا ….

شما چه برخوردی داشتید ؟

آیا حاضر شدید ، حرفهایش را بشنوید ؟

آیا درباره ، نظراتش از او سوال پرسیدید ؟

یا سریع شروع به دفاع از خود کردید ؟

بعد از آن چه ، لااقل در تنهایی خود به نظراتش فکر کردید ؟

اگر نه ، همین الان ، فرصت خوبی است ، تا فکر کنید ، ایرادهایی که از شما می گیرند ، تا چه اندازه واقعی است ؟

برای رفع آنها چه کاری می شود کرد ؟